Terug naar "huis" (dag 9)

Goed geslapen vannacht. Dit was tot nu toe ons favoriete hotel: ruime kamer, heerlijke douche, een echt ontbijt (dus niet alleen geglazuurd bladerdeeg met koffie, maar brood en roerei en worstjes en wafels-die-je-zelf-mocht-bakken met maplesirup, mjam.) en, toppunt, een zwembad

Vanmorgen heeft Merel er weer even lekker in gelegen. En dat zag er zo heerlijk uit en het was al zo warm, dat ik er ook spontaan in gesprongen ben. In m'n ondergoed. Hahaha, maar goed dat er een flinke muur om het bad heen stond.

Hierna zijn we in de auto gestapt voor een rit van bijna 5 uur terug naar Reno. Onderweg nog een paar keer gestopt voor een broodje of een geocache en om 5 uur waren we weer terug op het honk.

Genoeg eten in huis om geen boodschappen meer te hoeven doen en zo begonnen we aan een relaxt avondje.

Over eenweek gaan we weer op reis. Dan een dag of 9. Naar Bryce, Zion, Grand Canyon, Las Vegas, Yosemity (of was het nou Yellowstone?). Nou ja, VEEL in ieder geval.

Tot dietijdblijven we in en om Reno en gaan hier dingen doen. Zoals bijvoorbeeldkomend weekend naar een Pow Wow. Leuk!

The Avenue of the Giants & Confusion Hill (dag 8)

Vandaag stond The Avenue of theGiants op het programma. Een ongeveer 50 km lange weg door een Redwoodbos. Omdat we gisteren natuurlijk al zoveel bomen van dichtbij hadden gezien, vonden we het prima om er vandaag alleen tussendoor te rijden. We wilden graag wel naar de boom waar je met de auto doorheen kon rijden. Bij het information center wezen ze ons de weg. Helaas klopte de opgegeven afstand tot die boom niet helemaal, waardoor we er blijkbaar voorbij zijn gereden voor we op gingen letten. Nou ja, jammer. Maar niet getreurd, want later vandaag zijn we alsnog door een boom heen gereden. Maar daarover later.

Na de Avenue of the Giants gingen we naar Confusion Hill. Een heuvel met daarop een paar bijzondere attracties.

In de jaren ’40 van de vorige eeuw ging het economisch steeds beter met Amerika en met de gemiddelde Amerikaan. Steeds meer mensen konden zich een auto veroorloven en de mobiliteit nam toe. Mensen gingen uitstapjes maken.
Er kwamen steeds meer attracties waar mensen met het hele gezin naar toe kon gaan. Langs de doorgaande wegen, want dat was makkelijk.

Zo ook Confusion Hill, dat in 1949 zijn deuren opende. De plek was door de oprichter uitgekozen omdat er rare dingen zouden gebeuren met zwaartekracht en magnetisme. Het is één van de plekken op aarde waar de zwaartekracht en magnetisme anders lijken te werken. (Zo schijnen er op de hele wereld maar 5 rivieren naar het noorden te stromen. De Nijl is daar één van. En de South Fork Eel River, die langs Confusion Hill stroomt, is een andere …..)
Het is nooit wetenschappelijk onderzocht, laat staan bewezen, maar het is al jaaaaaren goed voor speculaties en spannende theorieën. Hierop voortbordurend kwam de oprichter op het idee om het Gravity House te bouwen. Een huis waar de zwaartekracht wonderlijk werkt. Zo stroomt water naar boven, hangt een kogel aan een ketting aan het plafond geheel uit het lood en kan je opzij leunen zonder om te vallen. Heel vreemd. Ripley’s believe it or not is er niets bij.
Geloof je het niet? Kijk dan bij de foto’s, want ik heb het gelukkig en met veel moeite vast kunnen leggen.

In 1954 ging er ook een treintje rijden op Confusion Hill. En dat treintje rijdt nu nog. Nee, wacht, dat klopt niet. Op het originele treintje is in 1995 onder een boom gevallen. Maar sindsdien rijdt het treintje waarin wij vandaag mee de berg op zijn gegaan al. En al 23 jaar wordt het bestuurd door de machinist van vandaag.

En dat snappen we goed, want hij was net zo apart als de hele Confusion Hill. Een grote vent, op z’n gezicht en handen na compleet overdekt met tatoeages. Van stripfiguren.
In de zomervakantie machinist op dit treintje, de rest van het jaar chauffeur op een schoolbus. En een humor dat hij had. We hebben echt zo vreselijk gelachen.

Behalve grappen vertelde hij ook wat over de geschiedenis van de berg. En dat was een beetje een verdrietig verhaal.

De berg was bezit van een echtpaar. Toen zij overleden, erfden hun kinderen de berg. Die hadden zoiets van: “Wat motten we ermee?”. Ze kwamen in contact met de eigenaar van een “logger”. Die wilde de berg wel van ze overnemen voor een mooie prijs. Want hij zag die prachtig mooie hoge Redwoods wel zitten. Als je weet dat er van een enkele Redwood van een paar honderd jaar oud zoveel planken gezaagd kunnen worden dat je er 12 grote of 20 kleine huizen kunt bouwen, snap je wel waarom. De berg stond vol met van die bomen, die logger bood een flink bedrag per boom en de kinderen hapten toe.

En zo werd in korte tijd een grote hoeveelheid enorme Redwoods omgehakt.
Dit had echter tot gevolg dat toen er twee jaar later een storm over de berg woedde, 234 andere bomen omwoeien. De Redwoods zijn namelijk “kudde”bomen. Als ze solitair staan, vallen ze heel makkelijk om. Redwoods hebben een heel oppervlakkig wortelstelsel dat maar tot maximaal 10 feet de bodem in gaat. In tegenstelling tot andere bomen, die onder de grond bijna net zo groot en breed zijn als boven de grond.
Omdat echter de Redwoods zich ook via dat wortelstelsel vermenigvuldigen en de wortels van al die bomen in elkaar vlechten, houden al die zware bomen de mat van gezamelijke wortels op hun plaats en zo staan ze allemaal stevig. Hak je nou teveel bomen er tussenuit, staan de overblijvers dus opeens heel wankel en vallen ze bij relatief weinig wind al om. Dus toen die storm kwam, was er geen houden aan. 234 Redwoods gingen om.

Eén daarvan verpletterde het eerste treintje.

Toen de storm overgetrokken was, was het een ravage op de berg. Er stond bijna niets meer overeind. De logger blij, want Redwoods mogen niet zomaar onbeperkt omgehakt worden. Maar zijn ze uit zichzelf omgevallen, dan mag je er mee doen wat je wilt. En dat wist de logger ook.
Anderhalf jaar hebben zijn zoon en hij erover gedaan om de omgewaaide bomen te verwerken. Goud geld heeft de man eraan verdiend.

Meer dan de kinderen van wie hij het land kocht. Als je alleen naar de economische kant kijkt, hadden ze de boel beter zelf kunnen houden en elk jaar het wettelijk vastgestelde maximum aantal grote bomen om kunnen (laten) hakken en verkopen. Zo’n 100 meter hoge Redwood doet nu zo’n $100.000 tot $125.000 per stuk. En elke 10 jaar verdubbelen ze in prijs.
Op die omgehakte stammen groeien dan weer een paar nieuwe, die na 23 jaar ongelimiteerd gekapt mogen worden. Zo hadden ze hun rest van hun leven kunnen leven van die berg.

Wat uiteraard het allerbeste was geweest was als de ouders voor hun overlijden geregeld hadden dat de boel gewoon intact moest blijven. Of zoiets. Maar goed, watskebeurt is kebeurt.

In 1999 heeft de huidige eigenaar de berg van de logger gekocht. Deze eigenaar laat de Redwoods weer groeien. Dat gaat vanzelf. Want Redwoods vermeerderen zich voornamelijk door ontwikkeling van nieuwe spruiten uit oude stronken.

Zo ook bij de stronken van de bomen die door de kinderen omgezaagd waren. !0 jaar later waren ze allemaal uitgelopen. Op 3 na: de boom waar het treintje altijd doorheen reed en twee andere: de “King” en “Queen”, die stonden voor de man en vrouw van het echtpaar, dus de vader en moeder van de kinderen. Toeval?

In het bijbehorende souvenirwinkeltje hebben we een stekkie van een Redwood gekocht. Kijken of we die in onze achtertuin op kunnen kweken. Hopen we wel dat als het lukt we geen ruzie met onze lieve buren krijgen, want die hebben over een paar honderd jaar dan natuurlijk geen zonlicht meer in de achtertuin. Nou ja, wie dan leeft, wie dan zorgt ;)
Toen was het mooi geweest en zijn we weer doorgereden naar ons volgende overnachtingsadres: The Quality Inn in Ukiah.

Dit hotel heeft weer een zwembad en daar heeft Merel uitgebreid gebruik van gemaakt. Eerst in haar up, maar later met een ander meisje dat ook maar in haar eentje bezig was. Ik heb lekker met haar moeder staan kletsen en zo vloog de tijd om. Pas toen het donker was geworden kwamen de dames er na enig aandringen uit en was het weer mooi geweest voor vandaag.

Morgen gaan we weer naar “huis”.

Redwood National Park / Prairie Creek (dag 7)

Wow, wat een dag vandaag! Wat een boel natuurschoon hebben we mogen bewonderen.

Na het opstaan en een ontbijtje wilde Merel heel graag nog even zwemmen. Daarna zijn we vertrokken naar Redwood National Park op ongeveer 3 kwartier rijden van het hotel in Eureka.

We waren het park nog niet in gereden of we hadden ons eerste mazzeltje al: een kudde wilde elanden vlak naast de weg. Mannetjes, vrouwtjes en jonkies stonden gezellig samen te grazen. En we konden er vlak bij komen. Mooi hoor.

Hierna doorgereden naar de ingang van de Cathedral Trees Trail die we wilden volgen door de Redwood Forest. Dit bos bestaat uit voornamelijk Coast Redwoods. Zoals de naam al zegt, groeien deze reuzen aan de kust, verder dan 80 kilometer landinwaarts komen ze niet voor.
Het zijn de hoogste levende organismen op de planeet. Ze worden makkelijk 60 meter hoog. 90 meter is ook niet zelfdzaam. De grootste Redwoods zijn rond de 113 meter hoog. De aller- aller- allerhoogste Redwood ooit was 115 meter hoog, maar die in 1912 omgehakt.
De grootste niet-redwood boom is de Douglas spar en die is “slechts” 100 meter hoog.

Qua diameter kunnen ze ook waanzinnig groot worden. Eén daarvan, The Big Tree, heeft een doorsnede van ongeveer 6½ meter. Die past niet in onze woonkamer ….

Hun leeftijd is ook indrukwekkend: ze worden makkelijk 500 tot 1200 jaar oud. De oudst bekende Redwood is zelfs 2200 jaar oud geworden. Dat is dus ouder dan onze jaartelling! Wow. WOW!

Dat soort jongens zijn we dus tegengekomen vandaag tijdens onze wandeling. En het was indrukwekkend. In totaal zullen we zo’n 2½ à 3 uur door het bos gelopen hebben en we hebben ons de hele weg lopen vergapen. Zo groot. Zo enorm groot. Een ervaring en herinnering voor het leven.

De wandeling duurde wel wat langer dan verwacht. De trail was inderdaad de 1,2 miles die we in gedachten hadden. Dat ging helemaal prima. Lekker gewandeld, veel foto’s gemaakt. Boel lol gehad.
Maar toen kwamen we het bos uit en waar we even niet aan gedacht hadden was dat we ook nog TERUG moesten. En de terugweg was een andere trail en die nog wat langer was. Maar ook deze wandeling was prachtig en zo kwamen we rond een uur of 2 weer bij de auto.

Moe maar vol prachtige indrukken zijn we weer in de auto gestapt. Op naar een plek om te lunchen. Want onze maagjes knorden.
Maar voor we daar aankwamen moesten we nog één stop maken. Bij het strand. Want we willen natuurlijk wel kunnen zeggen dat we nu ook in de Grote Oceaan gestaan hebben. Die was overigens verrekte koud. Brrr.

Onderweg kwamen we door Trinidad (nee, we maken geen uitstapje naar de Antillen, we zijn gewoon in Californië) en daar vonden we een diner waar we heerlijk all American food konden eten. Denk burger, patat, coleslaw. Smikkel.

Nog een leuke sweater gekocht in het belendende winkeltje, en toen op naar het volgende hotel.

Het hotel is gebouwd in 1888, maar begin 20^e eeuw is het door brand verwoest. In 1923 is het opnieuw opgebouwd, en die stijl heeft het behouden. Het hotel is toch niet zo chic als het leek op de foto’s, maar het heeft wel een soort grandeur. Het doet ons een beetje denken aan het prestigieuze Overlook Hotel uit The Shining.

Merel heeft gevonden dat het hier spookt. Op de bovenste verdieping zouden een jongetje, Frank, en een meisje met haar moeder “wonen”. Frank is een employee die hier overleden is. Hij is heel aardig. Het meisje is tijdens het spelen met een bal over het balkon gevallen en de moeder is er achteraan gevallen. Als je het meisje tegenkomt en haar een bal toegooit, gooit ze ‘m soms terug.
Zou dat de reden zijn dat de trap naar de bovenste verdieping afgesloten is ….. ?

Het hotel is verrassend goed onderhouden (wat we nog niet veel gezien hebben hier in The States), het ziet er mooi uit, maar gedateerd. Roaring Twenties Style. En dan wel consequent doorgevoerd. Dus alle stoffen, behang, lampen, accessoires. En het bad in de badkamer tussen onze ensuite-kamers in staat op klauwen. Dat alles maakt het heel charman. Er zijn wel enige concessies aan de huidige tijd gedaan, dus we hebben internet en er is zelfs TV, maar wel een van de generatie “dikke beeldbuis”. Hahaha.

Vanavond nog 3 caches gezocht (en gevonden!) en bij de Mexicaan gegeten en toen vroeg naar bed. Morgen naar de Avenue of Giants.

Dwars door de bergen naar Eureka (dag 6)

Een autodag vandaag. Van Burney naar Eureka gereden.

Hemelsbreed een rechte lijn van het binnenland naar de kust, maar op aarde was het een kronkelweg. Door de bergen. En nog meer bergen. Een pracht van een weg, met prachtige natuur, echt genieten. Maar het ging niet hard. Dus over die 300 km hebben we zo’n 6 uur gedaan inclusief een uur stoppen voor lunch en mooie foto’s. Pfff, wat waren we gaar.

Eigenlijk zouden we nog doorrijden naar Redwood State Park, maar daar hadden we echt geen zin meer in. We wilden zwemmen! Dus zijn we naar Eureka doorgereden en naar ons hotel voor vannacht gegaan. Dat is overigens een Red Lion Hotel. Een soort Van der Valk. Zakelijk, niet zo heel duur, maar wel ruim en netjes. En zoals gezegd met een zwembad(je).

Nou was alleen het stomme dat het weer aan de andere kant van de bergen, dus aan de Californische kust, totaal anders was dan waar we vandaan kwamen. Hebben we nog geen wolkje gezien, de afgelopen dagen, hier in Eureka is het helemaal dichtgetrokken. Het ziet er al de hele middag uit of het gaat onweren. Donker, grijs, dreigend.

Ik vroeg de baliejuf of het morgen ook zulk weer zou zijn, wat ze beaamde. “Maar California is toch the Sunshine State? “ vroeg ik. “Jaha,” zei ze, “Maar dit is Humboldt County en hier is het altijd bewolkt.” Weer wat geleerd. Gelukkig hebben we ook warme kleren bij ons ;)
Gelukkig is het zwembad van het hotel verwarmd, zodat je toch lekker buiten kunt zwemmen. En dat hebben we meteen gedaan. Heerlijk gesparteld met z’n drietjes. Later nog een leuke fotoshoot met Merel als onderwatermodel gedaan. Erg leuke manier om de middag mee te vullen.

Vanavond lekker uit eten geweest bij Brick & Fire. Een klein eettentje gevestigd op een gekke locatie: in een woonhuis in een gewone straat ergens. Op internet hadden we er lovende kritieken over gelezen, en die bleken te kloppen. We hebben heerlijk gegeten.
Het was druk, maar we hadden mazzel, er kwam net een tafeltje vrij.
We hadden allemaal zin in wat anders en zo kwam het dat we een hoofdgerecht (pizza) en drie voorgerechten (Spaanse tapas, , fish & chips en Ceasar’s Salad) bestelden. En het was allemaal wat er op de kaart stond, maar wel allemaal net even anders dan we verwachtten. Zo waren de tapas allemaal koud, lag er een gebakken ei (???) op de Ceasar’s Salad en was de Fish van de Fish & Chips een gefrituurde vis-puree ding in de vorm van een visje, inclusief staartje (ik dacht eerst dat ik gefrituurde sardientjes kreeg) en was de Chips letterlijk chips, zoals van Lays, dat soort chips. Maar dan van een donkerpaarse groente. En geen dikke patatten van aardappel dus. Alleen de pizza was “gewoon” een pizza. Een wonderlijk, verrassende combinatie van dishes waar we met z’n drietjes heerlijk van hebben zitten smullen. Want al het vreemds was gewoon zalig. Theo en Merel namen nog een toetje en toen rolden we met volle buikjes en compleet verzadigd weer naar buiten.

Als we hier morgen weer zouden zijn, gingen we morgen gewoon WEER!

Morgen dus naar Redwood National Park. Of, om specifieker te zijn, Prairie Creek Park. Jaha, we hebben ons huiswerk gedaan deze keer. Dat geintje van gisteren dat waar we voor kwamen ergens anders was overkomt ons niet nog eens.
We hebben 3 trails gevonden die we willen gaan lopen. Niet hele lange, hoor, hahaha, hee, this is still us. Bij elkaar opgeteld misschien 3 miles. Heel beschaafd. Maar dat samen met het op en neer rijden vanuit Eureka kost zoveel tijd dat de rest van het programma voor morgen niet meer haalbaar is.

Dus hebben we besloten er een dagje aan te plakken.

We hebben het hotel voor morgen in Ukiah gelukkig om kunnen boeken naar overmorgen en dan gaan we morgen vlak voor de Avenue of Giants in een superdeluxe hotel in Scotia. Niet omdat er niets anders beschikbaar was, maar omdat in een poepiechic hotelgebeuren slapen ook wel eens heel leuk is. En de voorpret is misschien nog wel leuker J

We verwachten morgen weer een boel moois te zien. De camera gaat uiteraard mee. Je leest er morgen meer over. En de foto’s volgen dan zo snel mogelijk ook.

Lassen & Burney (dag 5)

Vanmorgen waren we weer heerlijk vroeg op. Dat was prettig, want dan konden we rustig allerlei dingen doen die moesten gebeuren en toch op tijd vertrekken. Want vandaag zijn we aan ons eerste rondje begonnen. Een kleintje maar, van 4 dagen / 3 nachten.

Na nog een wasje gedraaid te hebben (de wasmachine doet er ECHT maar een kwartiertje over. Hoe.Is.Het.Mogelijk! Waarom moet het bij mij thuis dan minimaal anderhalf uur duren!?!?) en de boel aan kant te hebben gemaakt voor de andere Hollanders die vanavond in de hut slapen vertrokken we om 9 uur richting Lassen Volcanic National Park.

Na een uurtje of 3 rijden met daarin een broodje / bak sla bij Subway kwamen we aan bij de ingang. Daar hebben we meteen een jaarkaart voor alle Nationale Parken gekocht, want Lassen is pas de eerste die we bezoeken.

Waarom we speciaal naar Lassen gingen was omdat ik de mudpools en de geiser graag wilde zien. Lassen ligt namelijk in vulcanisch gebied. In het informatiecentrum leerden wij dat de laatste echte eruptie meer dan 100 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Onder de grond gebeurt nog van alles met hitte en water en stoom, waardoor aan het oppervlak van alles leuks te zien is.

Nou waren we zo naïef geweest te denken dat vanaf de ingang er wel wegen enzo zouden zijn naar al dat bijzonders. Uh, wrong! Het is een enorm natuurgebied (en dan is Lassen nog een kleintje) met allemaal bergen en dalen. Er loopt inderdaad een weg doorheen. Kronkel de kronkel. Prachtig mooie route, overigens, daar niet van. Maar als je de bijzondere dingen wilt zien waarvoor wij kwamen, dan zal je toch echt van je luie kont en uit de auto moeten. Want je kan het meeste alleen wandelend bereiken. En dan niet over een prachtig mooi gebaand weggetje met hier en daar een trapje, nee, hiken zal je. Oeps. Daar hadden wij niet zo heel sportieve mensjes niet op gerekend.
Dus daar gingen we, naar de eerste vulcanische bezienswaardigheid : een plek waar zwavel de grond uitkomt. Klauter de klauter, daar gingen we de berg op. Puf, steun, hijg. We roken het al, zagen ook al ergens een stinkwolkje uit de berg komen. We moesten in de buurt komen.
En dat klopte, want dat ene stinkwolkje, dat was het! Hahaha. We konden wel doorlopen, nog een mile ofzo, dan zouden we bij een prachtig meer komen, maar dat hebben we maar niet gedaan.

Terug naar de auto. Volgende. Dat was Cold Boiling Lake. Dit keer een trail dat (gelukkig) een stuk minder stijl was dan het vorige. Wel langer. En prachtig. Echt heel mooi. We liepen door een dennenbos met enorme bomen. Het weer werkte ook fantastisch mee; blauwe lucht, zon, verfrissend windje. Zalig.
Na iets meer dan een kilometer kwamen we bij het koud kokende meer.
Nou was het onderweg al opgevallen dat sommige echt grote meren langs de route wel op de kaart stonden en ook de tomtom gaf een blauwe vlek aan, maar in het eggies bleken het droge vlaktes. Blijkbaar is het momenteel errug droog in deze regio.
Het koud kokende meer was dan ook niet echt groot. Wel veel wuivend gras, maar maar een klein beetje water. Wat inderdaad een beetje bubbelde en spetterde. Geinig wel.

Op de terugweg nog een close encounter met een eekhoorntje . Zoooo schattig.

De dag was al aardig gevorderd, dus we besloten nog langs de mudpools te gaan en dan door naar het hotel in Burney.
Bleken die aan een heel andere kant van het park! Kwamen we helemaal niet in de buurt. En de geiser ook. Pfff, stom zeg.
Wat hebben we daarvan geleerd? Beter ons huiswerk doen!
Nou ja, niets aan te doen.

We konden de route door het park gewoon volgen, want dat was ook de route naar ons eerste hotel van de reis. Onderweg nog even op blote voeten in een pak sneeuw gestaan. Zo grappig om te doen in je zomerkleding.

Wat een prachtige natuur hebben we gezien. Echt de moeite waard.
Vonden Theo en ik. Merel is natuurlijk een puber en dan denk je dat die het na een boom of 3 allemaal wel gezien had. Maar nee, ze heeft aan één stuk naar buiten zitten koekeloeresen en ze vond het nog leuk ook! Misschien dat de muziek op haar hoofd er ook iets mee te maken heeft gehad ;)

Eigenlijk zouden we na Lassen ook nog langs Burney Falls. Maar we waren wat later dan de bedoeling, dus we zijn eerst naar het hotel gegaan. Het hotel waar we zitten is het Green Gables hotel in Burney en bestaat uit een rij kamers die in een hoefijzervorm om een parkeerplaatsje staan. Klein, maar helemaal goed. En superschoon en compleet. Niets op aan te merken. Er staan twee grote bedden in, we hebben een koffiezetapparaat en een magnetron, dus we kunnen lekkere koffie maken en er staat een koelkastje voor de frisdrank en het fruit voor onderweg.

Vanavond gingen we dan eindelijk uit eten. De keuze is gevallen op de Chinees verderop. We zijn er niet helemaal over uit of dat nou wel of niet een goed idee was.
Het vlees van wat we bestelden was lekker. Maar voor de rest was het niet zo’n succes. Ik zal niet in detail treden, maar noem een paar steekwoorden: bestek?, muizenkeutels, rauwe groenten, vlekken en plakkerige tafel. Gordon Ramsey zou rechtsomkeert maken mocht hij er ooit binnen stappen.

Maar lol hebben we wel gehad, dus het was toch een succes.

Het was nog vroeg toen we bij de Chinees vertrokken en Theo stelde voor nu nog even naar de waterval te gaan. Goed plan! Dus daar zijn we net geweest. Prachtige waterval. Groot ook weer.
De waterval bevindt zich op het McArthur Burney Memorial Park. Behalve de waterval is daar ook een groot meer. Daar zijn we ook nog even heen gereden. Onderweg zagen we in een boom opeens een stuk of 5 grote vogels zitten. We konden niet goed zien wat voor, zo hoog zaten ze, maar daarvoor hebben we natuurlijk de fotocamera met zoomlens. Mooie foto’s van gemaakt, maar we weten nog steeds niet wat voor vogels het zijn.
Zitten er vogelaars tussen onze lezertjes die ons uitsluitsel kunnen geven?

Nu weer in de hut. Even lekker koffie drinken en dan gaan we gezellig met z’n drietjes Ronald Goedemond kijken. En dan niet te laat naar bed.

Morgen een lange rit naar Eureka aan de Californische kust voor de boeg. Daar gaan we naar Redwood National Park en The Avenue of Giants.

Nog een dagje Reno (dag 4)

Merel was als eerste op vanmorgen: om kwart over 5. Theo volgde al snel en ik kwam om half 7 eruit. Weer een superrelaxed begin met een ontbijtje op het terras.

Het was al vroeg weer supermooi weer en dat roept echt om zwemmen. De coldtub in de tuin is heerlijk, maar daar kan je niet in zwemmen.
Hier niet zo ver vandaan is een dorpje dat heet Sparks. En in Sparks heb je de Sparks Marina. Een haven dus. Aan/in een meertje en dat meertje heeft ook een openbaar strandje. Daar zijn we maar eens gaan kijken vandaag. Nog niet om de hele dag te gaan zitten, maar meer om te kijken of het een locatie is om dat later wel een keer te doen. Uiteraard hadden we wel onze zwemspullen aan, want het was alweer ruim in de 90 graden toen we vertrokken om half 10.

En het is inderdaad een geinig strandje. Wel klein, maar we gaan er volgende week gewoon een keer een middagje heen .
Vandaag zat het zwemmen er helaas niet in. Want de lifeguards waren er nog niet. En dan mag je niet zwemmen. Sterker nog, je mag niet eens pootjebaden.
Het was ons te heet om nog ruim een uur rond te hangen daar, dus dat zwemmen bewaren we voor een ander keertje.

Nog wel even een geocache opgepikt. Onze eerste in de VS!

Oh, wat ook superschattig was, waren de eekhoorns. Naast het pad bij het meertje is een muur gebouwd. Van rotsblokken. En tussen die rotsblokken zitten grote gaten. Omdat ze natuurlijk niet als keurige bakstenen op elkaar passen. En in die gaten wemelde het van de eekhoorntjes. En hoewel ze natuurlijk niet tam waren, waren ze wel helemaal niet bang voor mensen. Zo schattig!

Minder schattig was een ander diertje vanmorgen. Ach, als ik er aan denk krijg ik weer bijna tranen in m’n ogen. We zaten na het ontbijt in de kamer, vliegt er opeens een vogel tegen het raam. Nou gebeurt dat wel vaker, maar dit was echt zo’n klap, dat zou wel eens een gewonde vogel of erger kunnen betekenen. Merel en ik naar buiten geracet, om te kijken of het wel goed ging. Maar nee, hij lag nog op de grond te hijgen. In mijn handen blies hij zijn laatste adem uit. Zo zielig.
We hoopten eigenlijk dat ie alleen maar bewusteloos zou zijn, dus we hebben ‘m ergens onder een struikje in de schaduw gelegd. Als ie dan bij zou komen, kon ie zo weg.
Toen we terugkwamen uit Sparks lag hij er echter nog steeds. Zonder bewogen te hebben. Ah gossie, het arme ding.

Nou ja, that’s nature zullen we maar zegge.

Over natuur gesproken. Morgen gaan we beginnen aan onze eerste rondreis. En dus moesten er wat voorbereidingen getroffen worden. Eén daarvan was tanken. De Pathfinder van Walther rijdt op benzine met een hoog octaangehalte. We hebben getankt bij Shell (hee, we blijven Hollanders) en gekozen voor V-Power. En weet je wat die hier kost? $3,35 per gallon. Da’s omgerekend in euro’s zo’n €0.80 per liter. Kijk, dat zijn leuke bedragen. En ik wil niet zeggen dat ik lachend aan de pomp stond, maar het scheelde niet veel.

Vanmiddag moesten we ook nog even naar een winkel, want we hebben voor Merel per ongeluk haar te kleine slippers meegenomen en haar goede slippers thuis laten liggen. Verderop zit een mall en daar zijn we lekker doorheen geslenterd. Paar winkeltjes in geweest en rond gekeken, maar behalve de slippers niets gekocht. Wel bijna. Want bij één van de winkels hing een jurk waar Merel al heel lang verliefd op is. Die had ze thuis op de site van Large.nl voorbij zien komen, maar daar was hij in no time uitverkocht in haar maat. En nou zagen we ‘m hier ineens in net zo’n obscuur winkeltje als Large zomaar hangen! En hij was er nog in haar maat ook. Yeah!

Gauw gepast en … hij paste niet. Te groot, maar ook niet het juiste model om ‘m dan maar op de groei te kopen. Ah, wat jammer.
Wie weet komen we later in de vakantie nog wat leuks voor haar tegen, want het is natuurlijk wel leuk om iets qua kleding te kopen wat in NL (nog) niet te krijgen is.

Nou, wat nog? Oh ja, brood. Zoals ik al eerder schreef is het brood hier allemaal niet zo daverend. Suzan, de vriendin van Walther, had ons nog wel een tip gegeven wat we dan zouden kunnen kopen, namelijk French roles die je zelf af moet bakken, maar die kunnen we niet vinden! Wat we wel tegenkwamen was kant en klaar deeg voor een heel brood. In de vriezer. Ontdooien, paar uur laten liggen en dan in de oven.
Die moest ik wel eerst even schoonmaken, want toen ik die gisteren aanzette spoog hij gitzwarte rookwolken uit.
Het broodje heb ik vanavond gebakken en het ziet er veelbelovend uit! Nog niet geproefd, dat gaan we morgenochtend doen. Ben heel benieuwd.

Straks nog even een ander huishoudelijk klusje doen, namelijk wassen. Volgens Walther doet zijn wasmachine er een kwartier over om een was te draaien. Ik geloof het gewoon niet, maar straks zal ik het weten.

Theo hoeft vanavond de deur niet meer uit, want de mensen die vanavond aan zouden komen hebben ook vertraging opgelopen. Zij zijn gisterenavond in Londen gestrand en komen nu morgen pas aan. Maar ja, dan zijn wij al weg.

En dan zit er wederom een dag op. Weer eigenlijk niets spannends gebeurd, maar daar komt morgen hopelijk verandering in. Dan gaan we de natuur in en staan Lassen Volcanic National Park en McArthur-Burney Falles State Park op het programma.

Lekker luieren (dag 3)

Hoera! Vandaag is Theo jarig. Helaas geen kadootjes vandaag, want die waren wat te groot of anderszins ongeschikt om mee te nemen: een grote tuinposter met een foto van Jibwa erop, een overdadig bloeiende tuinplant en een Raspberry Pi. Die hebben we daarom afgelopen weekend al gegeven. Oh, en natuurlijk een T-shirt met een gekke tekst erop. Die kon en is wel mee.

Op de dag zelf moest ie het doen knuffels en zoenen en troetels.

Een lui dagje gehad vandaag. Heel vroeg op, om 6 uur al. Langzaam aan gedaan, koffie gedronken, ontbijtje gegeten (fruitsalade!) en toen het zonnetje in. Dat ging prima, want nog vroeg, dus niet zo heet.

Beetje gelezen, puzzeltje gemaakt. En als het toch wat warm werd de coldtub in gegaan. Da’s eigenlijk een hottub, maar hij staat uit. Zo hee, dat is heerlijk verkoelend. Wie heeft er nog een zwembad nodig, zou ik zeggen.

Uiteindelijk werd het toch te heet en zijn we binnen gaan zitten. En daar gewoon doorgegaan met lummelen.

Eind van de middag was Merel het helemaal zat. Die wilde iets doen. Theo ook, dus die twee gingen samen op schattenjacht . Er schijnen hier in de buurt diverse geocaches te liggen. Eentje zelfs heel dichtbij. Slechts 200 m hier vandaan.
Bleek alleen wel 200 meter omhoog, dus in de bloedhitte (97 Fahrenheit) de berg op. Helaas konden ze ‘m niet vinden. Met rode koppen kwamen ze weer beneden. Snel de coldtub in om af te koelen en daarna op internet opgezocht waarom hij niet te vinden was. Bleek het een puzzelcache ….

Even een beetje uitleg: een geocache kan je vinden door naar een bepaald coördinaat te gaan en daar te zoeken. Die coördinaten staan op internet.
Bij een puzzelcaches moet je, om de coördinaten te weten te komen, eerst een puzzel oplossen. Om ‘m te kunnen plaatsen op internet moet er echter wel een coördinaat opgegeven worden. Meestal is dat een plek in de buurt van waar ie ongeveer ligt, maar het is nooit de plek zelf. Tja, en als je dan naar die coördinaat gaat, kan je lang zoeken.
Maar we hebben de puzzel nu opgelost (was heel gemakkelijk) en hij blijkt inderdaad een mijl hiervandaan te liggen. Langs de weg naar het dorp, dus als we daar morgen heen gaan, proberen we het gewoon nog eens. Dit keer niet lopend met een auto met airconditioning.

Vanavond op speciaal verzoek van Merel “Mac & Cheese”. Pakje kant en klaar mix. Pasta gaar koken, afgieten. Dan een enorme klont boter erbij (4 tablespoons op zo’n 150 gram pasta), samen met een scheutje melk en een pakje poeder dat kentekenplaat - geel kleurde. Moest cheddar voorstellen, denk ik. En roeren maar. Merel vond het zalig en ik moet toegeven dat als je er niet aan probeerde te denken wat je nou eigenlijk zat te eten (een bord vol chemicaliën met vet) het inderdaad best aardig was. Maar volgende keer maak ik het gewoon weer zelf. Met echte kaas. En ham ofzo. Of Spam.

En na nog wat lezen en een filmpje op de laptop was het weer tijd om naar bed te gaan.

Morgenavond, of nee, morgennacht komt er een Nederlands gezin aan dat we van het vliegveld gaan halen. Zij blijven hier ook een nachtje slapen en dan vertrekken we overmorgen allemaal voor onze respectievelijke rondreizen. Zij ver en lang naar Canada met de RV van Walther. Wij blijven dichter bij huis voor ons eerste rondje naar de Californische kust.

Maar laat ik niet te ver vooruit lopen, daarover binnenkort meer .

(Toch knap dat ik een heel A4-tje vol heb gekregen met het beschrijven van een dag waarop er eigenlijk NIETS is gebeurd ;) )

Aankomst in Reno (dag 2)

Vanmorgen moesten we vroeg op, maar dat bleek geen probleem. Vanaf een uur of 4 ’s nachts plaatstelijke tijd (dus 10 uur onze tijd) waren we al aan het wakker worden.

Een half uurtje eerder dan uiterlijke opsta-tijd waren we allemaal op. Lekker bakkie koffie gedronken, zelfgebakken bammetje gegeten en om 7 uur vertrokken we naar het vliegveld.

Het vliegtuig naar San Fransisco vertrok mooi op tijd. Wat wel een beetje jammer was, was dat we niet naast elkaar konden zitten. De binnenlandse vluchten van Southwest zijn een soort buslijnen en daar kan je ook zelf kiezen waar je zit.
Gelukkig wilde een dame naast mij ruilen met Merel, zodat die gelukkig niet in haar uppie zat gedurende de 4½ uur durende vlucht. Maar Theo zat way back in de plane.

Tijdens de vlucht zijn we nog over de Grand Canyon, Bryce en Lake Mead en heen gevlogen, dus die hebben we toch vanuit de lucht gezien. Hopelijk zijn Merels foto’s gelukt.

Op San Fransisco hadden we een uurtje om over te stappen. Even gauw een hapje eten gehaald en toen ons vergaapt aan alle gokkasten die op het vliegveld staan.

Het vliegtuig naar Reno had weer flink vertraging, maar dat kon de pret niet meer drukken.

Het probleem met de creditcards is ook opgelost. Bleek dat de kaarten toch nog op geblokkeerd stonden. Kon zo aangepast worden toen de website van Visa weer in de lucht was vandaag. Lang leve Free Wifi op de vliegvelden hier.

En zo kwamen we rond een uur of half 3 plaatselijke tijd in Reno aan. Snel de koffers meegenomen, in een taxi gesprongen en een uurtje later waren we dan ein-de-lijk op de plaats van bestemming: het huis van Walther.
En wow, wat een huis is dat! Het is moeilijk te omschrijven. Het is gewoon groot. Heel groot. Tegen een berg aan. Kijk de foto's maar, dan kan je het zien.

Het weer in Reno is prachtig. Helder, warm. Erg warm. 94 graden Fahrenheit. Dat is een graad of 33, 34 Celsius. We zijn dan ook niet echt lang buiten geweest nog. Even voorzichtig bijkomen van het temperatuurverschil lijkt me een verstandig plan.

We hebben binnen het huis verkend, alle zooi opgeruimd, even lekker geacclimatiseerd.

Later in de middag zijn we met de Nissan Pathfinder van Walther, die we ook mogen gebruiken zolang hij er niet is, naar een supermarkt gegaan. Eten kopen. Nou, dat is gelukt hoor.
We waren gewaarschuwd dat vers eten superduur zou zijn hier, maar wat we vandaag gekocht hebben was zelfs goedkoper dan dat ik het thuis kan kopen. Alleen brood en vleeswaren, dat was bizar duur. En zeker als je ziet wat je er voor baggerkwaliteit voor krijgt. Althans, in de supermarkt. Later deze week op zoek naar een echte slager en bakker. Kijken of het daar beter is.
Maar verder hebben we ons heerlijk uitgeleefd op de versafdelingen. Het fruit was zo goedkoop dat we veel te veel gekocht hebben. Dat wordt elke dag fruitsalade eten. Of smoothies maken. Bah, wat vervelend ;)

Voor Merel hebben we een mega watermeloen gekocht. Ze kon ‘m zelf maar net tillen. Zo zwaar. Ik gok zomaar dat het ding zomaar een kilo of 7, misschien wel 8, weegt. Het eerste stuk is al verorberd, morgen gaan we ‘m echt slachten en handig verpakken, zodat het in de koelkast past, want hier kan ze wel een weekje van eten. Als ik ook help.

Verder prachtige kipfilet en gehakt gekocht en een grote zak voorgesneden coleslaw. Ranchdressing erop … wow, zo lekker. Nog wat lekkere sappen en andere drankjes meegesleept. Geen bier, want Theo en ik gaan heel stoer proberen geen alcohol te drinken deze vakantie. Ben heel benieuwd of we het vol gaan houden.

Wat ze ook hebben in de winkel waar wij geweest zijn, was een variant op het zelf-scheppen in Nederland. Maar dan in het kwadraat van het kwadraat.
Je kon het zo gek niet verzinnen, of je kon het zelf scheppen of afmeten: müsli (10 soorten), crüsli (20 soorten), pannenkoekenmeel en gelatinepoeders met allemaal verschillende smaakjes, gedroogde kruiden (50 soorten), koffiebonen, die je uiteraard ook vers kon laten malen, hondenbrokken, snoepjes, pasta, rijen en rijen van silo’s met allemaal verschillende soorten pasta. Is het raar dat ik daar helemaal blij (en hebberig!) van word? Of hebben jullie dat ook?

Vanavond lekker zelf gekookt (kiptortilla’s met allemaal rauwkostjes erbij). Nu zitten we uit te buiken met een bakkie Hollandse DE. En proberen we wakker te blijven tot het een normale bedtijd is. En dan hopelijk morgen niet meer moe.